Söz: Harun Adil & Kamufle Müzik: Serhat Özen Aranje: Harun Adil Artwork: Özcan Çelik Tattım bunu henüz yaşım yediyken
99 İstanbul’u Cartel evimde
Dedim bu ne biçim bir şey dinlemedim hiç
İlk defa bir kavga görmüş çocuk gibiydim Sonra sonra kaset dükkânında koştum peşinden
Doldurttuğum Manço kasetleri içinde
Aldı yerini hiphop İlkokulda sırtta defter kitap
Okul teneffüsünde nida atar gibi rap yaptım anlamadılar Ziyan etmem seni bağrımdasın kin
Ve nefret oldun çıkarmadım içimdesin his
Pis bir lisan üstü başı kir
Okyanusta submarine sanki iliklerime kadar nüfuz etmiş pharmacy Çözene kadar yaratır travma dimağa lavman
O kadar kasti ve netti ahmak olma
Dedi ve gitti sonra duydum panzeri
Zihnimde pandemi, içimde yakar ateşle rap beni Focus’lanıp koyarsın odağına
Bu böyle bi’ şey ölüm gibi yayılır zamana
Geceleri kâbus gibi erişmez sabahına
Sevdiklerin kar yağdırır güvendiğin o dağına Her okuduğunda çıkar farklı farklı saçma mana
At başını koyar yattığın pamuktan yatağına
Yemek diye leş koyar o pas tutmuş tabağına
Bu bağnazların ortasında delirmek ne fayda Bir kültürden ötesin inan
Beni ben yapan şey oldun söyle bu nasıl bir haz
Kafamda ritimlerle geçen bir ömürüm var
Bin ömrüm dahi olsa feda ederdim ulan Betimlemekle anlaşılmaz yaşaman gerek
Bu kafiyeyle ritim bana sadakat demek
Antipatik kişilerle savaşmak demek
Dostum burda kral dahi olsan yaparlar kelek Gelecekte bir yerlerde bugün kaybolmak demek
Dedenin köstekli saati gibi ölümsüz bir şey
Bedenimden çekip çıkarmaksa hayli zordur evlat
Deneyimlemek içinse bir gün konserimi seç İçin çekilecek o ruhun emilecek
Mentaliten drum setlerimle düzüşecek
Döngüde kalmak için gel yeni plak çek
Bu devran böyle geldi böyle sürüp gidecek | 
